عمری  از  کف داده   در  عود    ضمیر          ورد  من شد  صیغه های  صرف میر

فکر    من     مشغول   اعراب    ثلاث          ایها     المولی     الموالی      الغیاث

دست   تکبیرم   چون  می آید   فرود           لشکری   دارم    ز     اوهام    جنود

می کنم      ترکیب       تکبیر      نماز         مبتدا    الله    و    اکبر     چاره  ساز

سوره ی حمدم  بسی  عرفانی  است        مدّ  ضالینش   بسی   طولانی  است

قل   هو   الله  احد    کیفم  کجاست ؟        جا نماز  و  حوله و  لیفم   کجاست ؟

إن   سُئِلنا   یوماً    عما    فی  البطون         قد  کشفناه     و    نحن    الراکعون

چون که پیشانی نهم بر خاک دوست           آن چه  در  خاطر  نیاید  یاد  اوست

سیدی   تا    کی    نماز    بی  حضور         نجّنی     یا  ربّ    مِن    دار  الغرور

ای  که   پیدایی  و  مستوری  ز  ِ مَن          هم به من نزدیک و هم دوری زِ مَن

خافضم    بردار    و    منصوبم     نما           نم بدم  یا  رب  تو  خود  خوبم  نما

آخر     افتادم      به      حصر     إنّما           اوّلم     آور     چون     حرف     ابتدا

رافع    ظرف     دل     مجرور     من            بی محلّ   شد جمله ی  مستور  من

ظرف   لغوم   مستقرّ    گردام    مرا            از ضمیرم   با   خبر    گردان    مرا

مضمری کو مرجعش گم کرده است             رو  به   درگاه   خدا    آورده   است

عبد     رو گردان       باب     اشتغال            شد  تنازع  کار  او  در   قیل  و  قال

یا   رب   اشغلنی      کفعل  المشتغل         بالضمیری   عن   ضمیر   من   غفل

ها     أنا     ربِّ     بکسری     معترف           اعطنی        اعراب        ما  ینصرف

ای   که   آگاهی   ز رطب   و   یابسم          یک  نظر   بنما    به     فعل  ناقصم

فعل   قلبم    از   عمل   ملغی    شده         بی خبر     از    عالم    عقبی   شده

مدح  و  ذمم  می کند   شاد  و غمین          لیس   هذا   من  صفات  المخلصین

گر  کسی گوید   به   من   نعم الرجل         خنده ام  بر  لب  نشیند   همچو گل

 بشنوم   گر   نغمه ی    بئس  القرین         موج  غم   در  سینه   اندازد   طنین

 من   زِ  فعل ِ  بئس     بیزارم    بسی        خوش  ندارم  نزد  من  گوید  کسی

 در    میان     جمع     اخلاصم    ببین         در دل شب  خواب و خرناسم  ببین

 حالِ    ادبارِ    دلِ        من         ثابته        جملیه ی      حالیه ام      بی  رابطه

 حال   نحویون   مگر    مشتق   نبود ؟         از  چه  دارد  چشم من حال جمود؟

 بابِ    تحذیرِ    تو     تحذیرم    نداد            ماه  قرآن  رفت    و    تغییرم   نداد

 حرف  از  سر  تا   به  پایم  علّه است         جمع  خیراتم  همیشه  «قلّة»  است

 بود،  امیدم   که    چون     تاء    قسم        غیر   تو   انسی   نباشد   با   کسم

 عاقبت  چون   واو   هر   جایی   شدم        همچو      مستثای   الایی     شدم

چاپ شده در مجله «مع الصادقین»

شاعر: حسین رشیدیان

ارسال کننده مطلب به نشریه قلم: سیدعلی خدایی