السلام علیکِ یا فاطمة الزهراء سلام الله علیها

مدح تو را نمود خدا نزد انبیاء                         ای زوجه ی علیّ و مَهین دختِ مصطفا

فخز زنان عالمیانی که جز علی                     کفوی نبود نیک تر از او تو را سزا

بی شک مبرهن است برای تمام خلق            در شأن تُست آیه ی تطهیر و هلی أتی

نامیده گر که امّ ابیها تو را پدر                        زانروست بوده ای به پدر، یار و مُلتجا

وقتی که خلق کرد خدا نور فاطمه                  بر خود سرود آیتِ احسنت و مرحبا

کِی می توان رسد به بلندای اوجِ تو               همّت اگر کند به نهایت پرِ هُما

بر قافِ قدر و منزلتت ای ریاض حور                 کوتاه گشته دست وزیران و پادشا

از غایت خضوع زَنَد هر سحر مدام                   مستانه وار بوسه به درگاه تو صبا

مام دو گوهری که نظیرش به دهر نیست         نور حسین و آن دگری نور مجتبا

جبریل با علوّ مقامش به رسم مهر                 خاک قدوم تو را کرده توتیا

لیلای حُسنِ باغ جنانی که بی تو نیست         رونق به ساحت ملکوت و به ملک لا

مهرش هر آن کسی که گزیند به دل، یقین       از آتش لَهیب قیامت شود رها

نازم به او که مهریه اش، جز شفیعِ خلق          اقلیم ارض بود و سماواتِ وَ العُلی

آنان که مهر فاطمه را ذکر جان کنند                 باشند روز حشر، زآتش همی جدا

بانوی سروران زنان بهشتی است                  زهرا که می دهد به جهان پرتویش ضیا

کوثر رسیده از حرم حق برای او                     تا مژده ای دهد زبشارت به مصطفا

آری به جز رسول و به جز حیدرِ وصی              نشناخت هیچ کس، گُهر زُهره ی عبا

هر آیه ای که آمده در مصحف کریم                شأن جلیل فاطمه را می دهد صَلا

باشد که روز حشر، «محمد» براتِ نار             گیرد ز دستِ با کرمش در صف جزا

محمد خوشامدی