اگرچه عالمان علوم دینی و معارف الهی در طول تاریخ حوزه‌های علمیّه، تألیفات و تحقیقات عدیده‌ایِ را در ابعاد و زمینه‌های گوناگون، از خود به جای گذارده‌اند و ما امروز بر سر یک سفرۀ گستردۀ پر نعمت و متنوّعِ علمی و پژوهشی نشسته‌ایم و از فیضِ تحقیق و قلمِ غواصّان دریای بی‌پایان علوم الهی، بهره مندیم، امّا بی‌تردید، رشد فزایندۀ مسائل و موضوعات علمی و نیاز عرصه‌های مختلف به تلاش و بررسی‌های عالمانه و محقّقانه، در مجموع شرایطی را پیش روی ما قرار داده است که باید فعالیّت‌های پژوهشیِ حوزه‌ها را بیش از پیش، گسترش دهیم و برای دفاع علمی و عقلانی از معارف والای اسلامی و تببین متین و عالمانۀ این معارف، اهتمام نماییم.

 از این‌رو قلم‌اندازی کردن و پدیدآوردن آثار کم‌مایه و بی‌مایه و یا رونویسی آثار گذشتگان و بازنویسی‌های مکرّر و غیر ضروری از تألیفات پیشینیان، نه تنها خدمت به معارف اسلامی نیست بلکه مایۀ زحمت برای خوانندگان است.

البتّه روشن است که رشد و ارتقاء سطح پژوهش و تحقیقات، وابستگیِ تمام عیار به تقویت بنیۀ علمی و دانایی طلّاب گرامی دارد و زیر بنا و بنیانِ پژوهش، آموزش است و لازم است تا در یک جهت‌گیریِ دقیق، برنامه‌های آموزشی حوزه به طور متناسب، به صورتِ «پژوهش محور» تدوین و ترسیم گردد و به جای تکیه بر کمیّت و غفلت از عمق و دقّت، آموزش طلّاب از سطوح مقدّمات تا زمان حضور در عرصۀ دروس خارج -که میدانِ وسیع تحقیقات و پژوهش‌های دامنه‌دار است، به گونه‌ای تنظیم شود که یک طلبۀ جوان پس از مدّت کوتاهی تعلّم و تحصیل، به طور طبیعی در صفِ محقّقان و پژوهشگران وارد شود و بتواند در زمینه‌های مورد علاقه و تعلّقِ خود به خلق اثر قابل قبول علمی بپردازد.