سخنرانی حاج آقا نظری

بسم الله الرحمن الرحیم

زمان و مکان که از ویژگی های بارز ماده است در ویژگی هایی متجلی است. و ما می بینیم که فیوضات معنوی خدای متعال شامل همه هست. او علیم است و بر همه کس و همه چیز شاهد و ناظر است ولی در یک سری از ازمنه تجلی بیشتری دارد و امکان دریافت بیشتری در آن است. مانند شب قدر که شرایط برای دریافت فیوضات بیشتر و فراهم تر است.

از جمله قدسی ترین مواردی که لازم است پیرامونش گفتگو شود برخی مکان هاست که از بارزترین آنها، مکان مقدس مسجد است که اهمیت ویژه ای دارد.

اولین بیتی که روی زمین قرار داده شده جنسش جنس مسجد بوده است (96 آل عمران). پیامبر ^{صلی الله علیه و آله} وقتی از مکه به مدینه مشرف شدند قبل از مدینه در سر راه، مسجد قبا را بنا کردند. که الان دیگر جز مدینه شده است.

مسجد بسیار اهمیت دارد. در صدر اسلام تمام مسائل مهم در مسجد انجام می شد. مسجد تجلی دهنده فعالیت های بزرگ و علمی و سیاسی آن روز است. و تمدن اسلامی بدون مسجد حداکثری نیست و ناقص است. با این نگاه شهر سازی ما و مدارس ما و... باید تغییر کند. مقرّ حکومت امام زمان ^{عجل الله تعالی فرجه الشرف} هم در مسجد است.

البته وقتی منظومه مسجد را بررسی می کنیم، برخی مساجد مورد مذمت قرار گرفته و برخی مساجد ستوده شده اند. پس معلوم می شود که مسئله ساده و عادی ای نیست و باید نگاه ویژه ای به آن داشت.

ظالم ترین افراد را قرآن کریم مانع تراشان در امر مسجد معرفی می کند. امروز هم عمده تلاش جبهه باطل در زدودن نمادهای اسلامی معطوف به مسجد می شود. در سوره توبه مسجد ضرار را معرفی می کند که این ویژگی را داشت.

روایات:

رفتن به مسجد:

هر کس مسجدی را بنا کند ولو به اندازه یک لانه پرنده، خدای متعال در جنت برای او بیتی بنا می کند.

هر کس که پیاده به سمت مسجد برود، به ازاء هر گامش خدای متعال هفتاد هزار حسنه برایش مقدر می کند و اگر همین شخص که به سمت مسجد می رود، در راه بمیرد، خدای متعال مقدر می کند هفتاد هزار ملک را که به او در قبرش سر زده و برایش طلب استغفار کرده و از وحشت برزخ نجاتش می دهند و این ادامه دارد تا او مبعوث شود.

و البته روایاتی که این گونه ثواب را بیان می کنند از لحاظ اقتضا هستند و در بیان علت تامه نیستند.

چراغ روشن کردن مسجد:

هر کس یک چراغ روشن کند دائما بهره مند از استغفار ملائکه می شود.

سرّ این مطلب  را باید در آیه 118 سوره توبه جستجو کرد که خدا یک تاج و کرامت ویژه، برای مؤمنینی قرار داده که این چند ویژگی را دارند و گفته اینها اهل این خصیصه ناب هستند که عمران و آبادانی مسجد باشد.

تنها و تنها کسانی می توانند مساجد الهی را آباد کنند که اهل ایمان به خدای متعال باشند و نه تنها مؤمن به مبدا هستند بکه معاد را هم باور دارند.

و همه ما وظیفه داریم که به فکر عمران مسجد باشیم و نمی شود ادعا کرد که آبادانی مسجد صرفا در آبادگری فیزیکی خلاصه می شود.

مقام معظم  رهبری در اجلاس نوزدهم نماز سال 89 که در بیرجند برگزار شد پیامی را فرستادند و مطالبه مسجد طراز اسلامی کردند و ویژگی های مسجد را برشمردند که مسجد ما چه تفاوتی با بقیه معابد دارد که این پیام خیلی راهگشاست.

مقام معظم رهبری اشاره می کنند که مسجد نه تنها باید ارتباط خودش را با جوانان و ورزشکاران و ... برقرار کند بلکه باید مسجد حتی با نوزادانی که متولد می شوند هم مرتبط باشد!

لذا اگر می بینیم که دینداری بخشی از جامعه ما دچار خدشه و آسیب شده یکی از دلایل مهمش مرتبط نبودن ایشان و و طلبه ها با مسجد است. جامعه اسلامی مسجد محور است و رقبای مسجد چه تعمدا مانند فرهنگسراها و چه غیر تعمدی مانند حسینیه ها نباید در عرض مسجد تقویت شوند.

اگر مساجد را در محلات بتوانیم پویا و با نشاط کنیم، بسیاری از مشکلات جامعه ما کاهش پیدا می کند. و اگر عمران مسجد یک شاخصه اهل ایمان است و اگر هر اقدامی که مسجد را به آن طراز اسلامی نزدیک می کند از مصادیق عمران است و اگر هر اقدام شایسته و بایسته ای ریشه در یک عقبه فکری متناسب با خودش دارد، عمران مسجد هم از این قصه مستثنی نیست یعنی باید برای عمران مسجد هم به افکارمان رجوع کنیم و یک عقبه فکری و اندیشه ای قوی داشته باشیم.

بر همین اساس دوستان در مرکز امور مساجد به دنبال این رفتند که ما یک بانک ایده مسجدی داشته باشیم که هر کدام از اعضای خانواده مسجد، هر وقت خواست اقدامی در مسجد داشته باشد و فکرش به جایی نرسید دستش باز باشد.

بحث ایده در کشور ما بحث جوانی است و عمده اقدام در بحث صنعتی و اقتصادی است و این اقدام دوستان، ناظر به مطالبه مقام معظم رهبری در مورد مسجد طراز اسلامی است.

یک بانک ایده مسجدی تحت عنوان باشگاه ایده پردازان مسجدی با اسم اختصاری بام، راه اندازی شده است که روزانه رویش کار می شود. کار کوچکی نیست و نیازمند مشارکت است و چه بسا یک ایده ای را که کسی فکر می کند خیلی به درد بخور نیست، در یک گوشه کشور به درد کسی بخورد.