لینک نشست:

    https://bbb.shahidain.ir/b/adm-tho-8t4-czn    

چکیده مقاله:

یکی از راه های ارتباط میان انسان ها در جامعه، تکلم و ارتباط گفتاری است که میان زنان و مردان نامحرم نیز وجود دارد که به سبب آن، مرد ناچار است صدای زنان نامحرم را بشنود. این درحالی است که برخی روایات، مردان را از تکلم با ایشان نهی می کند. صدای زنان نامحرم، بر دو گونه است: یا همراه با تلذّذ و ریبه است و یا بدون آن ها. تلذّذ به معنای لذّتی است که ناشی از قوای جنسی باشد و ریبه، خوف وقوع در گناه است. همه فقها شنیدن صدای زن که همراه با تلذّذ و ریبه باشد را حرام دانسته اند و به چرایی حرمت آن اشاره چندانی نکرده اند. اما با توجه به بیانات فقها، ادله ای مانند اجماع و سیره متشرعه و مذاق شارع قابل برداشت است علاوه بر اینکه به تعدادی از روایات نیز می توان استناد کرد. اما آن چه محل اختلاف فقها بوده است، حرمت یا عدم حرمت شنیدن صدای عادی و معمولی زن نامحرم است. برخی از فقهای متقدّمین آن را مطلقا حرام دانسته اند و برای حرمت آن به عورت بودن صدای زن و پاره ای از روایات استدلال کرده اند. اما در مقابل، متأخّرین و دیگر فقها این نظریه را قبول ندارند. مقاله حاضر، پس از بیان ادلّه عدم حرمت نظیر قرآن و سنّت و سیره متشرعه، به بررسی و نقد ادله قائلین به حرمت می پردازد. همچنین در نهایت، محدوده استماع صدای زن و تفاوت حکم میان سماع و استماع را نیز تحت عنوان «ملحقات» مورد بحث و کنکاش قرار خواهد داد.